Onlangs riepen wij u op om voorbeelden van de gevolgen van coronamaatregelen die u en uw partners wereldwijd tegenkomen met ons te delen. We ontvingen vele berichten. Partinleden – en enkele niet leden – schreven over de gevolgen van de coronapandemie voor hun ontwikkelingsprojecten. Maar ook wat ze al nu doen om de gevolgen te verzachten. In Vice Versa vatte Yvonne van Driel in een artikel de berichten samen. In dit ‘liveblog’ nu de complete bijdrages.
Dit keer met bijdrages van Meraih Bintang (Indonesië), Fundación Caminos (Colombia), Bobbi Bear Nederland (Zuid-Afrika) en Stichting Elnura (Kirgizië). Bedankt voor het delen.
Meraih Bintang (26 maart): De vis wordt duur betaald
Als kleine organisatie actief in Pangandaran, West-Java, Indonesië hebben wij helaas ook daar te maken met CONVID-19 of te wel corona en hebben we inmiddels de volgende acties ondernomen:
– Op 14 maart hebben we onze school voor 164 kansarme kinderen gesloten en hen met veel pijn in ons hart naar huis gestuurd gewapend met (t)huiswerk. Dat de kinderen hun huiswerk heel serieus nemen blijkt wel uit alle mooie foto’s en filmpjes die we krijgen toegestuurd van de ouders.
– Op 16 maart hebben we een bijeenkomst gehouden voor de ouders om uitleg te geven over het coronavirus en wat ze zelf kunnen doen om de kans op besmetting te verkleinen. Je moet weten dat veel van deze mensen niet kunnen lezen en/of schrijven dan wel geen TV hebben.
Pangandaran is van oudsher een vissers gemeenschap, veel mensen zijn voor hun inkomen afhankelijk van de visvangst. In deze tijd van het visseizoen wordt er weinig vis gevangen. Dankzij het corona virus is de prijs die de vissers krijgen voor hun kleine vangst bij de visafslag tot een dieptepunt gedaald.
Sinds 18 maart is Pangandaran in lockdown voor zowel internationale als binnenlandse toeristen.
We willen als kleine stichting een gebaar maken door dit weekend 150 voedsel pakketjes uit te delen aan ouderen, kinderen en kwetsbare families. Meer kunnen we helaas op dit moment.
In Indonesië zijn er geen hulpmaatregelen beschikbaar gesteld door de regering zoals hier in Nederland, geen inkomen is daar geen inkomen!
Donaties groot en klein zijn meer dan welkom. Wij kopen dan levensmiddelen voor de allerarmsten en/of organiseren nog meer momenten waarbij ze een voedselpakket kunnen afhalen bij een van de warungs/restaurantje in Pangandaran.
Wij zeggen alvast: terima Kasih Banyak!
Fundación Caminos (1 april): De gevolgen van het coronavirus en de bijbehorende maatregelen
“Colombia is tot dus ver nog niet zo zwaar getroffen met het coronavirus, maar is wel één van de landen die direct zware maatregelen treft.
Vanaf 20 maart en minimaal tot en met 13 april zitten de mensen in Colombia in een totale lockdown.
Dit betekent dat de stichting ook haar deuren heeft moeten sluiten en het dagelijkse werk met de kinderen niet voort kan zetten.
In de stad Medellín werkt bijna 40 procent van de mensen informeel. Dit betekent in de meeste gevallen dat de mensen minder dan het minimum loon verdienen (minimumloon is € 195,- per maand). Van één informeel loon moeten vaak hele families overleven. Dit salaris laat niet toe om een buffer op te bouwen. Zij leven van dag tot dag.
De kinderen met wie ze werken zijn uit de laagste sociaal economische laag (estrato 1 noemen ze dat) veel kinderen en families zijn ondervoed en hebben een lagere weerstand. Dit zorgt ervoor dat ze vatbaarder zijn voor het coronavirus.
De families die in de informele sector werken hebben geen sociaal vangnet vanuit de overheid. Eén dag niet werken betekent geen geld en geen geld betekent geen eten op tafel.
De scholen zijn dicht en kinderen zitten thuis met ouders of soms met hele families in kleine hutjes gemaakt van hout, plastic en/of golfplaten. De omstandigheden binnen de families zijn in een aantal gevallen verre van ideaal. Als kinderen toch naar buiten gaan kunnen ze een boete krijgen die hoger is dan het minimum loon.
De stichting is met een actie bezig om voedselpakketten uit te delen, vandaag hebben ze 395 pakketten mogen ontvangen, dankzij de vele donaties. Als de vergunning rond komt kunnen ze vrijdag en zaterdag de pakketten uitdelen. Dit doen ze niet alleen, een stichting met wie ze samenwerken in dezelfde wijk gaat 325 voedselpakketten uitdelen.”
Ik denk dat het heel mooi zou zijn om met verschillende stichtingen aandacht te vragen voor deze situatie. Mogelijk kunnen we ondanks ook de moeilijke tijd in Nederland meer aandacht en steun vragen van mensen die veel meer zekerheid hebben.
Vandaag zag ik een quote van een dokter uit India, deze heb ik iets aangepast en als volgt geformuleerd:
“Social distancing is a privilege. It means you live in a house big enough to practice it.
Hands washing is a privilege too, it means you the have acces of running water, and are able to buy soap and/or hand sanitisers.
Lockdowns are a priviliege, it means you can afford to stay home.
Most of the protection to not spread Corona virus is accessible for the weathier minority. The corona virus is mostly spread by the rich, as they flew around the world. Now not only the virus itself but also the obligated necessary measures are killing the poor.
Be aware and appreciative of how priviledged you are by being able to practice social distancing and/or a lock down. Since there are many, many in this world who are not able to do any of this.”
Bobbi Bear Nederland (1 april): I count my blessings, living in Holland. And then I cry…. for my South African friends
Ik weet het, we hebben allemaal last van het coronavirus, en ik wil het leed van veel Nederlanders absoluut niet bagatelliseren.
Ieder huisje heeft zijn kruisje. Toch heb ik vanavond in een gesprek met CEO Eureka Olivier gesproken over de huidige situatie in KwaZulu Natal, Zuid Afrika. En dat doet mij tot de realisatie komen dat het écht, écht nog veel erger kan.
Vannacht gaat de lockdown in Zuid-Afrika in. Dan zijn er, net als in Nederland vele maatregelen van toepassing die moeten voorkomen dat het coronavirus zich heel snel uitbreidt.
Eureka heeft de deuren van Operation Bobbi Bear op slot gedaan. Alle kinderen zijn veilig ondergebracht. Alle stafleden zijn naar hun huisje in de townships gezonden met voedselvoorraad voor 21 dagen voor hun zelf en de 10- 15 pleegkinderen die zij meestal hebben. Ze blijven bereikbaar voor noodgevallen, maar kunnen waarschijnlijk alleen op pad met begeleiding van de paar trouwe politiemannen uit hun netwerk.
Nou geloof ik in die maatregelen, en ik geloof dat ze werken in Nederland, in Europa, in een groot deel van de wereld zelfs.
Tegelijkertijd zie ik voor mij wat ik zag in november vorig jaar. Het gebied waarin Operation Bobbi Bear haar diensten verleent.
Ik zie de talloze nederzettingen tegen de modderige heuvels. Ik zie de huisjes gemaakt van klei, afval en soms van baksteen. Ik zie de watervoorziening, die vaak gewoon vanuit de rivier komt. Of uit een pomp ergens in het dorp. En dat is dan niet eens drinkbaar water. En ik vraag mij af, hoe gaan al die mensen straks hun handen wassen, net zo vaak als wij dat mogen doen in onze toch redelijke luxe huizen met boilers, CV’s , stadsverwarming of wat dan ook, maar warm water. En luxe desinfecterende zeepjes.
Ik zie hoe dicht op elkaar de huisjes staan, en ik zie het gebrek aan sanitaire voorzieningen. Hoe gaan deze mensen op hun hygiëne letten, nu dat nog belangrijker lijkt dan ooit?
Ik sluit mijn ogen en rijdt opnieuw door die townships. Het is bijna niet voor te stellen hoeveel kinderen er uit één huisje komen. En hoeveel “huisjes” van golfplaat er niet op 10 m2 staan. Bij ons mag in een supermarkt maar één klant per 10m2 binnenkomen. Ik durf te beweren dat daar, in die townships, in het werkgebied van de Stoere Tantes van Operation Bobbi Bear, er wel 2 hele gezinnen met 4 kinderen op 10 vierkante meter wonen. En dan ben ik nog voorzichtig in mijn schatting. Hoe gaan die straks 1,5 meter afstand van elkaar houden? Dat gaat een enorme uitdaging worden, zeer waarschijnlijk een te grote uitdaging.
En te midden van dat alles, zie ik voor mij hoe mensen daar ziek worden. Door corona. Ouderen en jongeren wonen hier vaak bij elkaar in een éénkamerwoning. Ik hoef u niet te vertellen hoeveel mensen er dan ziek gaan worden, als er maar één van dit gezin, of van het gezin van de buren, ziek wordt. Het zal razendsnel gaan.
Een huisarts met informatie op een website? Ach, dat is daar toch helemaal niet. Een IC-capaciteit? Ach men doet als verzorgend personeel absoluut zijn best, daar ben ik van overtuigd. Maar het gaat niet zoals in Nederland, en de zieken uit de townships zullen de IC niet halen.
Hier, in Nederland, worden de mensen die er het allerslechtst aan toe zijn en bijna geen lucht meer krijgen, in coma gehouden, aan de beademing gelegd. Vreselijk. Hartverscheurend.
Tegelijkertijd zie ik mijn vrienden uit Zuid Afrika, Ladyfair, Mildred, Studla en nog vele meer. Allemaal vrouwen die ook te zien zijn in de documentaire Rough Aunties, te zien via Vimeo, over het werk van Operation Bobbi Bear. Al deze vrouwen die al decennia alles wat zij hebben geven voor de meest kwetsbare kinderen in de arme provincie KwaZulu Natal, ik zie ze daar liggen op een matras op de grond. Ziek. Want corona gaat keihard toeslaan daar, daar is geen glazen bol voor nodig.
Zij hebben allemaal 10- 15 kinderen opgenomen in hun kleine gezin. Kinderen die eerst bij Bobbi Bear zaten, maar nu een arm, maar oh zo liefdevol thuis hebben bij deze vrouwen. Als deze vrouwen, of hun ouders, zussen en broers dit virus krijgen en bij de ongelukkigen horen waarbij het heftig aankomt, dan zal er voor hen geen IC zijn. Die kans is echt uitzonderlijk klein. Hoewel Cyril Ramaphosa in de media roept dat hij hard bezig is de IC’s in de privéklinieken voor de arme bevolking open te stellen, weten wij allemaal dat dit mosterd na de maaltijd is. De Ladyfair’s, de Studla’s, de Mildred’s en hun familie en buren zullen niet kunstmatig in coma gehouden worden, komen niet aan de beademing. De realiteit is dat zij zullen stikken. Een afschuwelijke dood wacht hen indien zij tot die ongelukkigen behoren die het virus in zijn meest heftige vorm gaat krijgen.
Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd.
Stichting Elnura (1 april): Corona in Kirgizië
In Bishkek is de noodtoestand van kracht > thuis blijven en alleen de deur uit voor boodschappen, apotheek en ziekenhuis. Openbaar vervoer en de taxi’s liggen stil.
Wat betekent dit voor (de gezinnen van) de kinderen van Center for the Protection of Children?
1. Ze moeten met minimaal vier personen leven op 25 à 30 m2 in een kampement met meer huishoudens, waar één kraan en één of twee “toiletten” zijn.
2. De kinderen kunnen niet naar school en onderwijs op afstand is niet mogelijk; de ouders zijn laaggeletterd en kunnen de onderwijzers niet vervangen.
3. De ouders (en hun kinderen) hebben geen werk en dus geen inkomen meer.
4. De markten zijn gesloten en gezinnen zijn aangewezen op dure basale voedingsmiddelen (meel, olie, rijst, suiker) in de supermarkt
* De kans op besmetting met het coronavirus is groot.
* Huiselijk geweld ligt op de loer en
* Het is niet te voorkomen dat de kinderen in hun ontwikkeling een stap terug doen.
Hoe lang dit gaat duren weet niemand, maar u kunt helpen de kinderen bij terugkomst de mogelijkheid te geven de draad weer op te pakken, de opgelopen achterstand in te halen en uitzicht te geven op een goede toekomst.
U kunt nog altijd reageren op ons verzoek: Welke gevolgen heeft de coronapandemie voor uw partners? Vertel het ons! Wij plaatsen het dan in een volgende blog.
Foto: Meraih Bintang